Naam: Amira Bachik
Leeftijd: 19
Gemeente: Den Bosch
Politieke partij: Volt, plaats 6
Was er een specifiek moment of gebeurtenis dat jou motiveerde de politiek in te gaan?
“Ik weet nog dat ik de aanslagen op Charlie Hebdo zag en moest huilen. Om mij heen kwam er een vijandigheid tegen moslims naar boven. De schuld werd op moslims geschoven, dus ook op mij, terwijl ik toen twaalf jaar was en niks verkeerd heb gedaan. Door zulke gebeurtenissen begon ik mijn stem te gebruiken en wilde ik laten horen dat ik hierop tegen ben. Ik wil meer verbinding creëren, want dan kunnen we de problemen oplossen.”
In hoeverre heeft jouw opvoeding jou klaargestoomd voor de politiek?
Thuis is ‘multicultureel’ altijd de norm geweest. Mijn moeder is katholiek en mijn vader is islamitisch. Dat zijn twee verschillende religies die toch dezelfde normen en waarden hebben. Maar mijn ouders hadden wel ieder een andere visie. Als ik bijvoorbeeld vroeg hoe ik ermee moet omgaan als iemand mij zou slaan, dan zei mijn moeder ‘niets doen’ en mijn vader zei ‘drie keer zo hard terugslaan’. Ik heb daar zelf een middenweg in moeten vinden en moeten kijken naar wat bij mij past. Daardoor werd ik al vroeg aangemoedigd om zelf over dingen na te denken en een eigen mening te vormen.
Het startpunt van Volt is ‘denk Europees en doe lokaal’, waarom is dit goed voor Den Bosch? Is het niet handiger om te focussen op problemen in Nederland?
“Veel problemen zijn niet binnen onze landsgrenzen op te lossen. Er spelen juist grensoverschrijdende problemen zoals de klimaatcrisis, migratie en digitalisering. Volt spreekt mij aan omdat er ook vanuit een multicultureel perspectief wordt gekeken; ik ben niet alleen Nederlander, ik ben ook Europeaan en wereldburger. Er kan juist gekeken worden naar andere steden in andere landen, hoe zij die problemen oplossen en implementeren in Den Bosch. Zo willen wij een wethouder ‘digitale zaken’, net zoals in Frankfurt en gratis lunches op scholen zoals in de Scandinavische landen. Maar ook dichterbij zijn er goede voorbeelden, zoals de stadsboswachter in Rotterdam. Je hoeft niet allemaal zelf dingen te bedenken. Je kan ook inspiratie halen van andere landen en zo samenwerken.”
Naam: Emma Cirpka
Leeftijd: 23
Gemeente: Apeldoorn
Politieke partij: D66, plaats 3
Alien Mag: In een column voor Joop schrijf je over welke angsten je als vrouw meemaakt, zoals straatintimidatie. Hoe wil je dat aanpakken in Apeldoorn?
“Toen ik het jarenplan in handen kreeg zag ik dat er rondom veiligheid voor vrouwen alleen iets over huishoudelijk geweld stond. Ik wil daarom gelijk een onderzoeken starten om te kijken hoe het in Apeldoorn gesteld is. Ook zag ik dat Arnhem die straatintimidatie strafbaar maakt. Die wet zou ik graag willen overbrengen naar Apeldoorn. Als er in de gemeente nieuwe huizen worden gebouwd, moet er niet alleen gekeken worden of het bewoonbaar is voor iedereen. Maar ook of er genoeg straatverlichting is en of de fietspaden veilig liggen. Je ziet nog best vaak dat straatverlichting en of de fietspaden vergeten worden. Daarin kunnen er veel sprongen gemaakt worden.”
Heb je enig idee van wat je als jonge vrouw in de (lokale) politiek kan verwachten?
“Het was nooit echt mijn doel geweest om de politiek in te gaan. Doordat ik altijd dingen wil veranderen in de maatschappij, was dit mijn kans om alles wat ik uitsprak ook echt uit te voeren. In het nieuws is er regelmatig te zien dat raadsleden bedreigd worden. Ook kan ik als jonge vrouw niet serieus genomen worden. Soms nemen die gedachtes het over in mijn hoofd, maar dan denk ik aan mijn ervaring die niemand van mij kan afpakken. Daar wil ik me aan vasthouden, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Ik vind het ook wel spannend om uiteindelijk te beginnen.”
Over die ervaring: je liep stage bij het Europees Parlement. Wat heb je daar geleerd en neem je mee naar Apeldoorn?
“Ik liep tijdens mijn stage mee met Europarlementarier Sophie in ‘t Veld (D66). Ik heb van haar geleerd dat er niet één soort vrouw in de politiek hoeft te zijn. Zij werd snel afgetekend als bitchy, omdat ze best hard van aanpak is en dingen voor elkaar wil krijgen. Terwijl die aanpak bij mannen als ‘normaal’ wordt gezien, dat vind ik echt onterecht. Als vrouw in de politiek word je niet altijd serieus genomen. Daar moet je helaas mee leren omgaan, leerde ik. Maar dat betekent niet dat je gelijk moet opgeven.”
Naam: Jane Ortet
Leeftijd: 29
Gemeente: Rotterdam
Politieke partij: Denk, plaats 8
Alien Mag: Op Instagram run je een account waar je verhalen deelt over de geschiedenis van Afrika. Waarom wil je raadslid worden?
“Ik was op jonge leeftijd al geïnteresseerd in de politiek door het racisme die ik ervaarde en hoe bevolkingsgroepen op de televisie werden afgebeeld. Ik voelde me nooit vertegenwoordigd door de huidige politiek. Ik ben me meer gaan verdiepen en kwam erachter dat er op het gebied van racisme en discriminatie eerst gekeken moet worden naar waar het vandaan komt. Hoe meer ik me in de Afrikaanse geschiedenis verdiepte, hoe meer ik verbanden begon te leggen met bijvoorbeeld keuzes die politici maken en de beelden die worden geschept van het continent Afrika.”
Welke standpunten hebben ervoor gezorgd dat je je verbonden voelt met Denk?
Jane: “Het was de eerste partij die institutioneel racisme benoemde in de Tweede Kamer en het ook echt aanpakken. Denk wordt altijd bestempeld als een islamitische partij of een ‘Turkenpartij’, maar ik zag dat ze andere gemeenschappen ook meenamen in hun partijprogramma zoals die op Aruba, Bonaire en Curaçao, de omgang met continent Afrika, afrofobie, Zwarte Piet en het koloniale verleden.”
In je vrije tijd leg je tarotkaarten. Hoe kan jouw achtergrond in spiritualiteit gecombineerd worden met politiek?
“In de spiritualiteit zie je de kleuren in een zwart-witte wereld. Ik merk dat het humanitaire meer naar boven komt. Hoe je het ook wendt of keert, spiritualiteit is heel belangrijk in onze maatschappij. Het hoeft niet zo te zijn dat je aangesloten bent bij een religie of dat je daar constant mee bezig bent. Als je spirit niet goed zit, dan uit dat zich in verschillende vormen.
Er wordt de laatste tijd meer gevraagd naar menselijkheid en dat is ook gewoon nodig in de politiek. We hebben te maken met mensen, geen cijfers. Door een spirituele bril kijk ik naar wat het doet met zorgverleners die in de pandemie moesten werken. Er zijn heel veel mensen in de zorg die trauma’s hebben opgelopen en heftige dingen zagen gebeuren. Dat doet wat met een persoon. Wat bied je deze mensen dan aan? Daar zit menselijkheid in.
Door spiritualiteit zie ik openingen waarmee we meer begrip kunnen tonen voor de mensen. Ik denk dat als er meer ruimte wordt gemaakt voor coaching of mindfulness dat er dan minder druk op de zorg wordt gelegd en tegelijkertijd de mentale gezondheid van mensen verbeterd kan worden.
