Als je de eer hebt gehad om haar hier in Nederland te leren kennen weet je dat aan haar vreugde niet te ontkomen is. De altijd vrolijke Palestijnse Tala Abdalhadi die in het studiejaar 2021-2022 met een beurs een jaar aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) heeft gestudeerd is onze coverster van deze editie. Deze jonge kunstenares beweegt zich vreugdevol voorbij niet alleen staatsgrenzen, maar ook disciplinaire grenzen, een manier van werken die niet losstaat van haar Palestijnse identiteit. De grenzen die haar zijn opgelegd durft Tala creatief te navigeren, om zo niet alleen voor haarzelf maar ook voor anderen deuren te openen en de mogelijkheden in de tussenruimtes zichtbaar te maken.
Tala werd geboren tijdens de tweede intifada – een van de grote Palestijnse opstanden tegen Israël – in 2000. Terwijl haar gezin altijd in Birzeit heeft gewoond moest haar moeder voor Tala’s geboorte naar het ziekenhuis in Jeruzalem. Daar was het enige ziekenhuis die in bezit is van drie couveuses. Haar moeder – zwanger van een drieling – kon op medische gronden de door het Israëlische leger opgezette controleposten passeren naar Jeruzalem. Haar vader moest daarentegen een andere manier vinden om de zware checkpoints te omzeilen en bij de geboorte van zijn dochters te zijn. Uiteindelijk lukte het hem om naar binnen gesmokkeld te worden door een vriend die in het bezit was van een gele kentekenplaat*.
*Auto’s met gele Israëlische kentekenplaten worden in tegenstelling tot auto’s met groene Palestijnse kentekenplaten moeiteloos doorgelaten.
Zo speelt het creatief omzeilen van grenzen al sinds het prille begin van Tala’s bestaan een grote rol in haar leven. Als rode draad komt deze houding ook in haar kunstpraktijk naar voren. Met haar speelsheid en grote glimlach beweegt Tala zich vrij tussen disciplines door om de grotere vragen in het leven te onderzoeken. Bijvoorbeeld in haar werk (onderdeel van een groepsproject) Territorial, een interactief spel dat community building inzet als middel tegen onrecht op het gebied van huisvesting, en inzicht geeft op hoe mensen zich kunnen gedragen als de structurele omstandigheden veranderen.
Toch voelt ze soms dat ze te wetenschappelijk is als kunstenaar, dat ze conceptueel en theoretisch sterker is dan in de uitvoering. Dit gevoel werd benadrukt toen ze na veel hulp en motivatie van haar docent Omar zich in Nederland op de kunstacademie begaf, een plek berust met alle middelen om mee te experimenteren. In tegenstelling tot haar schoolgenoten wiens maakproces hen makkelijk af leek te gaan, had Tala veel moeite met het uitwerken van haar ideeën. De nadruk op onderzoek die ze vanuit haar leefwereld in Palestina meedraagt komt immers niet alleen voort uit de noodzaak om de brutaliteit waarin ze leeft te begrijpen, maar ook door een direct gebrek aan andere middelen.
“Ik besefte me dat – doordat ik opgegroeid ben in Palestina – het niet even makkelijk is voor mij om dezelfde voorzieningen te krijgen. De mensen die ik hier in Palestina zie, de manier waarop we hier tegenwoordig omgaan met dingen, is meer intellectueel. Je zou bijvoorbeeld niet buiten iemand zijn eigen kledingkast zien bouwen. Wie heeft daar hier tijd voor? Vreedzamere landen hebben middelen, veiligheid en minder externe factoren om je als burger zorgen over te maken. Je kan dat niet vergelijken met de realiteit van de mensen hier. Wij maken ons zorgen over andere dingen. De mensen hier maken zich geen zorgen over kleding, maar over hun levens. Ze maken zich zorgen over hun toekomst, over hun kinderen. Dus je kan die vergelijking eigenlijk niet maken, maar ik kan het niet helpen dat ik dat verschil toch opmerk. Ik zou willen dat het een eerlijke vergelijking was…“
Deze realiteit zorgt ervoor dat Tala het niet kan veroorloven om haar kunstpraktijk niet haar alles te geven. “Ik moet zoveel andere stappen zetten om op een niveau te komen waarop ik daadwerkelijk zichtbaar ben.” Er zijn zo veel lagen waar ze zich bewust van moet zijn om de barrières van haar omgeving te overstijgen, dat ze niet anders kan dan een duizendpoot zijn met een been in elke discipline. Er zijn zoveel politieke en socio-economische grenzen die actief zijn opgezet door onder andere de Israëlische bezetting, dat voorbij de grenzen denken en dromen een vorm van verzet wordt. “Het doorbreken van disciplines is een manier om door mijn eigen realiteit te breken en te weigeren te erkennen dat dit kader dat voor mij is getekend, alles is wat er is. Mensen wilden dat ik een discipline inging, mensen wilden dat ik iets definieerde en ergens in gedefinieerd werd maar ik wil mijn positie in de tussenruimtes eerder als een kracht dan als een nadeel benadrukken.”
In de tussenruimtes houd Tala zichzelf staande als ambitieuze onderzoekende kunstenaar die met haar popcorn brein de hele wereld wilt omvatten en al zijn mogelijkheden wilt openen. Haar drang om mensen te mensen begrijpen, verbinden en kansen te creëren voor haarzelf en anderen is misschien ontstaan uit het ongelijke speelveld waar ze zich op bevindt maar overstijgt het tegelijkertijd ook. Met onbegrensde dromen staat Tala hier voor ons. Ze weigert haarzelf in te laten kaderen en durft niet alleen te dromen maar ook zichzelf actief te bewegen voorbij de vele grenzen die haar zijn opgelegd. Dit is Tala Abdalhadi’s vreugdevolle verzet.
